انجمن شاران نوپای ایران

  • ۰
  • ۰



انجام پایان نامه ارشد مدیریت

متن نویسی مثل هر کار دیگری شاید که از چهارچوب اخلاق خارج شود! جذاب این است که این مساله در فضای مقاله نویسی زیاد آسان اتفاق می افتد و متاسفانه خیلی شایع است. پژوهش های مختلف نشان داده است که یکی از خیلی مهم ترین دلایل این مساله این است که با اصول اخلاقی مقاله نویسی آشنا نیستیم. یعنی اصلا نمی دانیم که یک سری کارها که در مطلب نویسی انجام می دهیم غیر اخلاقی هستند . در این صفحه تلاش می کنیم با اهمیت ترین موارد غیراخلاقی در مقاله نویسی را بحث کنیم. در کتاب 25 خطای متن نویسی و در بسته روش ی مقاله نویسی نکات مفصل تری در خصوص روش رعایت اصول اخلاقی در متن نویسی شرح داده شده است.

کار غیر اخلاقی 5: پذیرفتن داوری متن ، خارج از حوزه تخصصی

قاعدتا سردبیران مجلات در زمان انتخاب داور به این نکته دقت می کنند که داور انتخاب شده می بایست در حوزه مربوط به مقاله تخصص داشته باشد. اما به دلایل مختلف ی همچون محدودیت زمانی عدم فراغت داورها، ممکن است که غلط ا توصیه داوری متن به ما صورت بگیرد که خارج از حوزه تحقیقاتی ما است. پذیرفتن این کار برای نویسندگان هم برای خود داور کار غیر اخلاقی است. نویسندگان مقاله به خاطر داورانی که تخصص کافی ندارند دچار سرگردانی بسیار زیاد ی می شوند. بعضا داوران غیرکارشناس نظراتی می دهند که در بازنگری متن امکان اعمال آنها نیست. ولی این کار برای داور هم کار غیراخلاقی است چراکه این شخص به خود اجازه داده است که در حوزه ای که تخصص ندارد اظهار نظر نماید . بعضا داورانی که دقت بسیار زیاد ی در این امر دارند، در ابتدای نظرات داوری خود ابتدا از میزان آشنایی و تسلط بر مطلب می گویند. جهت مثال شاید داوری فقط بر بخش خاصی از مقاله تخصص داشته باشد، لذا ضروری است که این مطلب را در ابتدای نظرات داوری بیان نماید داوری خود را صرفا به همان بخش محدود نماید . برای مثال بگوید "تخصص این جانب فقط در زمینه مصرف ازآموزش تحقیق QCA در تحلیل داده هاست. لذا این جانب قضاوتی در خصوص محتوای متن وبقیه بخش های آن نمی کنم و صرفا از نظر متدلوژیک آن را تحلیل می نمایم."

کار غیر اخلاقی 4: سوء استفاده از روش جهت انجام تحقیق

در حوزه علوم آدم ی (مانند روان شناسی، جامعه شناسی مدیریت) رسم است که اکثرا از جامعه آماری دانشجویان یک درس جهت اجرای تحقیق های مختلف استفاده می شود. برای مثال اگر قرار است سوال نامـه ای برای یک تحقیق تکمیل شود، بعضا از دانشجویان یک درس برای این کار مصرف می شود. اما این کار می تواند در شرایطی به نوعی "سوء استفاده از آموزش " تلقی شود. به عنوان مثال، اگر موضوع تحقیق ارتباطی با محتوای درس نداشته باشد و لذا شرکـت در کار تحقیقاتی کمکی به هدف آموزش ی نکند، این مساله می تواند به نوعی طفره رفتن و اتلاف وقت روش دانشجویان باشد. حالت دیگر زمانی است که دانشجویان به کسب نمره خاصی مجبور می باشند که حتمـا در تحقیق مشارکت کنند. این مساله با اصل "آزادی و اختیار جهت مشارکت در تحقیق" منافات دارد. لذا پیشنهاد می شود که مشارکت دانشجویان در اجرای یک تحقیق به صورت داوطلبانه باشد به شکلی که عدم شرکت دانشجویان اثر بد در نمره و یابقیه شاخص های عملکردی دانشجویان در این درس نداشته باشد. حالت دیگر زمانی است که از مشوق هایی جهت دانشجویان مصرف می شود که قاعدتا اختیار عمل دانشجویان را می گیرد و یا ارتباطی با اهداف روش ی ندارد. به عنوان مثال، بعضا "نمره تشویقی" جهت این منظور در نظر گرفته می شود که چنانچه محتوای کار تحقیقاتی با درس مربوطه مرتبط نباشد، جای تامل دارد. امروزه بعضا مجلاتی که نسبت به رعایت مسایل اخلاقی تحقیق حساس هستند ، تحقیق هایی را که نمونه های خود را با ارایه مشوق های مالی جمع آوری کرده اند را نمی پذیرند. مد نظر داشته باشید که ساعت های تعیین شده راهنمای را تا میزان امکان نباید جهت اجرای تحقیق استفاده کرد. معمول است که ازروش هایی همچون نظرسنجی آنلاین و یا مصرف از ساعت های فوق پروگرام برای اجرای تحقیق مصرف می کنند. بالاخره اینکه همـواره باید دانشجویان را در ابتدای تحقیق نسبت به برگزاری کار تحقیقاتی و اهداف آن آگاه کرد.

کار غیر اخلاقی 3: اخلاق در محرمانگی

یکی از اصول اخلاق در پژوهش مطلب نویسی حفظ حریم شخصی دیگران است. یعنی اینکه اطلاعاتی که به نحوی به زندگی خصوصی افراد حقیقی و حقوقی ارتباط می شود را نمی بایست افشا کنیم. این اصل، خودش را در محرمانگی اطلاعاتی که ارایه می کنیم نمود پیدا می نماید . برای مثال خیلی ها شما اطلاعات را از داخل سازمان ویِژگزینشه جمع آوری می بکنید . چنانچه شما مجوز افشای نام سازمان را دریافت کرده باشید، مشکلی نیست که این کار را انجام دهید. ولی چنانچه سازمان از شما به صورت رسمی یا غیر رسمی خواسته باشد که معین ات شرکت محرمانه باشد، باید اطلاعات را به نحوی منتشر کنیم که هویت سازمان قابل شناسایی نباشد. یک تکنیک رایج استفاده از نام های ساختگی (Pseudo name) است. یعنی جهت مثال به جای اینکه اسم سازمان را بیاورید، بگویید شرکـت الف و تنها در میزانی که برای مخاطب مقاله شما نیاز است معین ات شرکـت را بیان بکنید . جهت مثال بگویید، شرکـت الف کمپانی بزرگ پروگرام ی ست. حتی چنانچه سازمان یا افرادی که شما درمورد آن ها اطلاعات جمع آوری کرده اید هیچ صحبتی در این رابطه نکرده باشند، بهتر است که شما محرمانگی را رعایت بکنید چرا پیش فرض بر حفظ حریم خصوصی افراد است. اکثرا مجلات نسبت به این مساله کاملا آگاه هستند چنانچه شما اطلاعات مورد نیاز درمورد موارد مورد ارزیابی خودتان را بدهید، از شما نخواهند خواست که نام واقعی آنها را افشا بکنید

کار غیر اخلاقی 2: داده سازی!

داده سازی یعنی به جای اینکه درباره پدیده مورد تحلیل مان داده های واقعی جمع بکنیم (جهت مثال بریم بپرسیم که مردم چقدر از خدمات اینترنتی راضی هستند ) از خودمان چیزی را حدس بزنیم جای داده های واقعی قرار بدهیم. اما حالت های خیلی ظریفی از داده سازی هست که ممکن است در نگاه اول به نظر نرسد. برای مثال فرض بکنید که با نفر درمورد میزان رضایت از خدمات اینترنتی حرف کرده ایم و او گفته که "زیاد افتضاح است" ما به جای این عبارت، جمله "نامناسب" را در تحقیق خودمان بیان کنیم. این هم یک نوع خفیفی از تحریف واقعیت است.

گاهی وقت ها سری دروغ ها بسیار زیاد بسیار زیاد بد هستند ! برای مثال فرض بکنید که یکی به شوخی یا غلط به بچه ای بگوید که آن بطری نفتی که درون یخچال هست، "آب است". خداییش با هر منطقی هر نگاهی این کار زیاد بد است!!! داده سازی در مقالات علمی از این هم بدتر است! چرا؟ زیرا فرض بکنید که قرار است در یک تحقیق ببینیم که مصرف از آسپرین جهت بیمارانی که مدت زیاد با رایانه کار می کنند سردرد را کم شدن می دهد یا نه. اکنون چنانچه به هر شکلی داده سازی کنیم، و یک نتیجه ای به دست بیاید که بله، این وسط نفر بر طبـق این یافته ما جهت کم شدن سردرد ش در حین کار با رایانه آسپرین مصرف نماید و بعداز مدتی به سرطان ناشناخته مبتلا شود چی؟!

احتمالا بگویید که ای بابا، چه کسی می آید مقالات ما را بخواند که بر اساس آن تصمیمی بگیرد. اصلا این مقالات ما که خوانده نمی شود. فقط ما مطلب را می دهیم که ارتقایی بگیریم تمام! هان؟!!! این را چه بکنیم؟


کارغیراخلاقی 1: مجبور کردن دانشجو به اضافه کردن نام استاد در مطلب ای که استاد نقشی در آن نداشته است!
متاسفانه بعضا (چقدر؟) مشاهده می شود که به صورت صریح یا تلویحی استادهایی هستند که از دانشجویان خودشان می خواهند تا اسم آنها را به عنوان نویسنده مقالاتی که نقشی در آن نداشته اند قرار بدهند. بعضا این کار به صورت بخشنامـه است که به احتمال زیاد حتی چنانچه دانشجویی متن ای بدهد که استاد راهنمای ش نقشی در آن نداشته است، بایستی اسم استاد راهنما را قرار بدهد. بسیار زیاد ها هم مساله به صورت معذوریت اخلاقی است. برخی زمان ها مساله از آن طرف است. به مفهوم دانشجو اسم استادش را بدون اینکه از استاد اجازه بگیرد در مقاله خودش قرار می دهد. تمام اینها موارد ی هستند که بر خلاف اخلاق مقاله نویسی است. حالت ظریف تر این است که بعضا استادها اینطوری مساله را توجیه می کنند که ما جهت دانشجو زحمت کشیده ایم و اینکه الان می تواند چنین مطلب ای بدهد، به خاطر زحمات ما بوده است. اما عرف بین المللی در محیط آکآدم یک این است که اگر به صورت معین در یک یا چند بخش از متن فردی نقش نداشته باشد، اسمش را در متن نمی آورد.

  • علی امیدی
  • ۰
  • ۰

این متن دومین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

زکات علم، نشر آن است. هر وبلاگ می تواند پایگاهی برای نشر علم و دانش باشد. بهره برداری علمی از وبلاگ ها نقش بسزایی در تولید محتوای مفید فارسی در اینترنت خواهد داشت. انتشار جزوات و متون درسی، یافته های تحقیقی و مقالات علمی از جمله کاربردهای علمی قابل تصور برای ,بلاگ ها است.

همچنین وبلاگ نویسی یکی از موثرترین شیوه های نوین اطلاع رسانی است و در جهان کم نیستند وبلاگ هایی که با رسانه های رسمی خبری رقابت می کنند. در بعد کسب و کار نیز، روز به روز بر تعداد شرکت هایی که اطلاع رسانی محصولات، خدمات و رویدادهای خود را از طریق بلاگ انجام می دهند افزوده می شود.

  • علی امیدی
  • ۰
  • ۰

این متن اولین مطلب آزمایشی من است که به زودی آن را حذف خواهم کرد.

مرد خردمند هنر پیشه را، عمر دو بایست در این روزگار، تا به یکی تجربه اندوختن، با دگری تجربه بردن به کار!

اگر همه ما تجربیات مفید خود را در اختیار دیگران قرار دهیم همه خواهند توانست با انتخاب ها و تصمیم های درست تر، استفاده بهتری از وقت و عمر خود داشته باشند.

همچنین گاهی هدف از نوشتن ترویج نظرات و دیدگاه های شخصی نویسنده یا ابراز احساسات و عواطف اوست. برخی هم انتشار نظرات خود را فرصتی برای نقد و ارزیابی آن می دانند. البته بدیهی است کسانی که دیدگاه های خود را در قالب هنر بیان می کنند، تاثیر بیشتری بر محیط پیرامون خود می گذارند.

  • علی امیدی